مثل ِ یک بوسۀ گندم
مثل ِ یک غنچۀ سرخ
 مثل ِ یک پرچم ِ خونین ِ ظفر
 دل ِ افروخته ام را به تو می بخشم ، ناظم حکمت !
و نه تنها دل ِ من
 همه جا خانۀ توست :
 دل ِ هر کودک و زن
 دل ِ هر مرد
دل ِ هر که شناخت
 بشری نغمۀ امید ِ تو را
 که در آن هر شب و روز
 زندگی رنگ ِ دگر ، طرح ِ دگر می گیرد
 زندگی ، زندگی
 اما نه بدین گونه که هست
 نه بدین گونه تباه
 نه بدین گونه پلید
نه بدین گونه که اکنون به دیار ِ من و توست
 به دیاری که فرو می شکنند
 شب چراغی چو تو گیتی افروز
 وز سپهر ِ وطنش می رانند
 اختری چون تو پیام آور ِ روز
 لیک ناظم حکمت !
آفتابی چون تو
 به کجا خواهد رفت
که نباشد وطنش ؟
 و تو می دانی ناظم حکمت !
روی کاغذ ز کسی
وطنش را نتوانند گرفت
آری ای حکمت ، خورشید ِ بزرگ !
شرق تا غرب ستایشگر ِ توست
 وز کران تا به کران گوش ِ جهان
 پردۀ نغمۀ جان پرور ِ توست
جغد ها
 در شب ِ تب زدۀ میهن ِ ما
 می فشانند به خاک
 هر کجا هست چراغی تابان
 و گل و غنچۀ باغ ِ ما را
 به ستم می ریزند
 زیر ِ پای خوکان
و به کام ِ خفاش
پرده می آویزند
 پیش ِ هر اختر ِ پاک
که به جان می سوزد
وین شبستان ِ فرو ریخته می افروزد
 لیک جان داروی شیرین ِ امید
 همچو خون ِ خورشید
 می تپد در رگ ِ ما
 و گل ِ گم شده سر می کشد از خاک ِ شکیب
غنچه می آرد بی رنگ ِ فریب
 و به ما می دهد این غنچه نوید
 از گل ِ آبی ِ صبح
خفته در بستر ِ سرخ ِ خورشید
 نغمۀ خویش رها کن حکمت !
 تا فرو پیچد در گوش ِ جهان
 و سرود ِ خود را
 چون گل ِ خندۀ خورشید بپاش
از کران تا به کران !
 جغد ها ، خفاشان
 می هراسند ز گلبانگ ِ امید
 می هراسند ز پیغام ِ سحر
بسراییم ، بخوانیم رفیق !
 نغمۀ خون ِ شفق
نغمۀ خندۀ صبح
پردۀ نغمۀ ماست
 گوش ِ فردای بزرگ
و نوابخش ِ سرود ِ دل ِ ماست
 لب ِ آیندۀ پاک