درد

با من،
         دلت نگفت،لبت گفت
آن قصه ها كه جان تو بنهفت!
ليك،
         آن نهفته درد درون را
با تو،
           لبم نگفت،
                         دلم گفت!

ناگاه

با آخرين ستاره كه افتاد
چون آبگينه در سفر پرتاب،
در دره هاي سبز سحرگاهي،
همراه نيزه هاي ستاك نور
ناگاه،
       از اجاق هزاران سنگ
روييد بوته هاي گل آتش.
_دريايي از بهار،
_جادوي سايه هاي مشوش_
در موج خيز باد
قايق،
         در آب هاي شقايق،
                                         رانديم