پلۀ سی ام

ایستاده تنها
در خیابان انتظار
زنی با چشمانی چون اسب
که آسمانی از مه سیمابی
درون مردمکش می لرزد
زنی که دستانش پر از فردای من است،
و هراس سالیان سیالم
از چین پیشانیش می چکد.

ایستاده در گذرگاه ابر و باد
با گیسوانی از غروب
زنی با چشمانی چون اسب
که در هوای سربی صبح
حروف گمشده در نهانم را می کاود.
تا ساعت پلاسیدۀ بهارش را
از نهال کودکیم بچیند.

ایستاده بر شیب حرمان
حجمی از جنس غرور
و فریاد مخدوش خیابان
در سکوت نارسش می پوسد.
ایستاده در انتظار
زنی با چشمانی چون اسب
و معنای مرا
از نگاه سرد عابران می پرسد.

ایستاده ام در قاب زرد خزان
در این سوی سرد پنجره
و پرده ای به رنگ هیهات
سایه های قطعه قطعه شده ام را
                                        پنهان می کند
از نگاه ایستاده در خیابان
                                   با چشمانی چون اسب.

مفهوم

در طول خویش می دویدم
که رسیدم به عرض بیهودۀ زمان.
تشنه تر از آن بودم
که از تاریخ ایستاده بر گذرگاه خستگی
معنای لحظه ای را بپرسم
که تو به هنگام پرواز
در امتداد ارتفاع خود به من گفتی و
                                            آسان
                                            از صدایم پریدی.
شاید کتابی بروید از آن غروبی که بر تو وزید
شاید
         کلام تو
                   هنوز در حافظۀ حروف مانده باشد
شاید غروب
               ارتفاع کلامت را
                                     برایم معنی کند.

شاید...
هنوز در طول خود می دویدم
که در گرداب ساعت های شنی
تو را
در عبور از طاس لغزندۀ ظهر
                                 گم کردم.

غروب

باد می وزد
زرد و هراس زده بر خزان چشم
گلی به رنگ کوچه های خیس
ندایی می دهد تا نام تو بر شاخۀ دل بروید.

هوا
پر می زند ازعطر بال پروانه
و غروب می کند از صدای سیاه غراب.
آکنده است
تردید ابر
         از بلندای موج پیر.
خورشید در کتاب خسته غرقه می شود
تا ماه بر نگاه تو بتابد.

باد می وزد
و گم می کند غرابی
                        صدای سیاهش را.
می لولد سیاهی
                        در آوند تاک
که آویخته شود تنهایی یک مست
                                              از تاب آن صدا
تا ستاره برویند
                        چشم تو کجاست؟
موج می زند آب
در کتاب یک سراب
تا گلی به رنگ یک صدا
از شاخۀ شکستۀ ماه
شب را در نگاه تو غروب کند