رعنا
رعنا گرفته بیدبنی در بر
تاجی به سر
در خوابزار آهو
از ماهواره های نباتی
دیدارش از زمین به هوا و درخت
رعنا برهنه تر
از کولیان و باد
شب تا نسیم بنامد تو را
و هر ستاره ای بخرامد تو را
زیباست هر نگاه
در آسمان
با آن ستاره ها که رهایند و دورتر
از بادها
رعنا برهنه تر
از کولیان و باد
در آسباد زمزمه ای زیرک
همواره در نظاره رعناست
اسبی غریب می گذرد از جوار ماه
با آن سوار پنهان
چشمان بی نگاه
باد از فراز بار
رعنا برهنه تر
از کولیان باد
نظر می کند به ماه
و یزگرد خونین
در آسباد، ناخن
_زیباتر از عقیق ، یمن را_
به سنگ می ساید.