در فراق زمین
دایره ای از گل می چرخد
دور سرم
نان جوین
در عسل و انگبین
فرو می رود.
می فشرد دست مرا مادر هجران کشیده از شکاف زمین؟
یا که زنی مست
در یکی از کوچه های چین
یادی از من کرده است؟
پس به سرانگشت
سیب درشتی از سر شاخی برمی گیرم
تا به چراغی روشن
مرگ
ملول و متواری گردد
تا که به پای انار بن
لعلِ مجسم شود
قطره خونی که می چکد از بال ارغوان.
تا نفسی تازه کنم
از در دیگر می آید
مرگ
به طراری
برگی پژمرده به کف دارد و
سیبی دندان زده را
می شود آیا که رپ رپ سم اسبی براندش از پیش چشم؟
یا که به عذر گناه آمده باشد؟
ریگ روانی از تن و جان آدمی
می گذرد بر افق عریان
هست مجالی که رها سازم
ریگی در آب و
غزالی در شبنم و ابریشم؟
یا به نسیم و اطلس
پس بزنم
گرد گل از روی عزیزان را؟
(کیست که می کوبد بر طبل گران
می لرزاند پشت جهانی را؟)
تا که سرانجام
گامی برمی دارم و
در گودالی از پر
آرام می گیرم
هدهد از این گوشه گذر می کند؟
یا پر سیمرغ
برآتش می نهند؟
بس که زجا برمی خیزند و
دور مرا می گیرند
منتظرانی زیبا
که در فراق زمین نالیده اند.