بخوان که روز...
بر شاخۀ عریان پیاده رو
                            نشسته است.

بهار در تمامی ویترین ها...
و بوی عطر و عروسک
                            دعوت می کند.
قرار ما در کدام کافه بود؟
روزی که با عصر پرسه می زدیم
و روزنامه هنوز
بوی مرکب داشت؟

دست های ما
از عرض میز کوتاه تر بودند
و چشم ها
با آن رنگ همیشگیِ سایه های غروب

ما با دیگری ملاقات کردیم
روزی که روز
                تنها
                      بر شاخۀ عریان پیاده رو نشسته بود.