خِش‌خشِ بی خا و شینِ برگ از نسیم
                                              در زمینه و
وِرِّ بی واو و رای غوکی بی‌جفت
از برکۀ همسایه ــ
 
چه شبی چه شبی!
شرمساری را به آفتابِ پرده‌دَر واگذار
که هنوز از ظلماتِ خجلت‌پوش
نفسی باقی‌ است.
دیوِ عربده در خواب است،
حالی سکوت را بنگر.
 
آه
چه زلالی!
چه فرصتی!
چه شبی!