سه سرود برای آفتاب
۱
شبانه
اعترافی طولانی است شب اعترافی طولانی است
فریادی برای رهایی است شب فریادی برای رهایی است
و فریادی برای بند.
شب
اعترافی طولانی‌است.
□
اگر نخستین شبِ زندان است
یا شامِ واپسین
ــ تا آفتابِ دیگر را
در چهارراه‌ها فرا یاد آری
یا خود به حلقۀ دارش از خاطر
ببری ــ،
فریادی بی‌انتها است شب فریادی بی‌انتها است
فریادی از نومیدی فریادی از امید،
فریادی برای رهایی است شب فریادی برای بند.
شب
فریادی طولانی است.
۲
چلچلی
من آن مفهومِ مجرد را جُسته‌ام.
پای‌درپای آفتابی بی‌مصرف
که پیمانه می‌کنم
با پیمانۀ روزهای خویش که به چوبین کاسۀ جذامیان ماننده است،
من آن مفهومِ مجرد را جُسته‌ام
من آن مفهومِ مجرد را می‌جویم.
پیمانه‌ها به چهل رسید و از آن برگذشت.
افسانه‌های سرگردانی‌ات
ای قلبِ دربه در
به پایانِ خویش نزدیک می‌شود.
بیهوده مرگ
به تهدید
چشم می‌دَرانَد:
ما به حقیقتِ ساعت‌ها
شهادت نداده‌ایم
جز به گونۀ این رنج‌ها
که از عشق‌های رنگینِ آدمیان
به نصیب برده‌ایم
چونان خاطره‌یی هریک
در میان نهاده
از نیشِ خنجری
با درختی.
□
با این همه از یاد مبر
که ما
ــ من و تو ــ
انسان را
رعایت کرده‌ایم
(خود اگر
شاهکارِ خدا بود
یا نبود)،
و عشق را
رعایت کرده‌ایم.
□
در باران و به شب
به زیرِ دو گوشِ ما
در فاصله‌یی کوتاه از بسترهای عفافِ ما
روسبیان
به اعلامِ حضورِ خویش
آهنگ‌های قدیمی را
با سوت
می‌زنند.
(در برابرِ کدامین حادثه
آیا
انسان را
دیده‌ای
با عرقِ شرم
بر جبینَش؟)
□
آنگاه که خوش‌تراش‌ترینِ تنها را به سکۀ سیمی توان خرید،
مرا
ــ دریغا دریغ ــ
هنگامی که به کیمیای عشق
احساسِ نیاز
می‌افتد
همه آن دَم است
همه آن دَم است.
□
قلبم را در مِجریِ کهنه‌یی
پنهان می‌کنم
در اتاقی که دریچه‌یی‌ش
نیست.
از مهتابی
به کوچۀ تاریک
خم می‌شوم
و به جای همه نومیدان
می‌گریم.
آه
من
حرام شده‌ام!
□
با این همه، ای قلبِ دربِه در!
از یاد مبر
که ما
ــ من و تو ــ
عشق را رعایت کرده‌ایم،
ازیاد مبر
که ما
ــ من و تو ــ
انسان را
رعایت کرده‌ایم،
خود اگر شاهکارِ خدا بود
یا نبود.
۳
…
پس آواره‌یی چالاک
بر خاک
جنبید
تا زمینِ خسته به سنگینی نفسی بکرد
سخت
سرد.
چشمه‌های روشن
بر کوهساران جاری شد.
و سیاهیِ عطشانِ شب آرام یافت.
و آن چیزها همه
که از آن پیش
مرگ را
در گودنای خواب
تجربه‌یی می‌کردند
تند و دَم‌دَمی
حیات را به احتیاط
محکی زدند.
پس به ناگاهان همه با هم برآغازیدند
و آفتاب
برآمد
و مُردگان
به بوی حیات
از بی‌نیازی‌های خویشتن آواره شدند.
شهر
هراسان
از خوابِ آشفتۀ خویش
برآمد
و تکاپوی سیری‌ناپذیرِ انباشتن را
از سر گرفت.
انباشتن و
هرچه بیش انباشتن
آری
که دستِ تهی را
تنها
بر سر می‌توان کوفت.
□
و خورشید لحظه‌یی سوزان است،
مغرور و گریزپای
لحظۀ مکررِ سوزانی است
از همیشه
و در آن دَم که می‌پنداری
بر ساحلِ جاودانگی پا بر خاک نهاده‌ای
این تنگ چشم
از همه وقتی پادرگریزتر است.